Opuszczaliśmy Lijiang trochę już pogodzeni z faktem, że wszędzie w Chinach czeka nas tłum ludzi, a tu nagle taka niespodzianka! Trafiliśmy w miejsce dzikie, przestronne i niemal puste.

     Ciemne okulary, modna sukienka, aparat koniecznie z dużym zoomem, a na ramieniu markowa torebka. Do tego biżuteria, makijaż i kozaki. Kto to taki? Oto chiński turysta.

     Wiedząc jak szybko rozwijają się Chiny nie mogliśmy być zdumieni, że w nowoczesnych miastach pełno jest wieżowców, sklepów, ludzi i ruchu. Liczyliśmy jednak, że w małych, górskich miejscowościach, do których się wybieraliśmy, będzie spokojnie, ciekawie i nieco starodawnie.

     Zwiedzić całe Chiny to tak jakby przepłynąć wszystkie morza i oceany. Po prostu się nie da. Będąc więc w tym kraju trzeba sobie przyswoić sztukę dokonywania wyboru. Do zagubionego podróżnika pomocną dłoń wyciąga chiński system klasyfikacji atrakcji turystycznych.

     Od zawsze lubiłam taniec. Mogę nawet śmiało powiedzieć, że jest to moja ulubiona forma ekspresji. Zarówno z perspektywy własnej, kiedy wywijam na parkiecie, jak i wtedy gdy siedzę na widowni i podziwiam innych na scenie. Dlatego też kiedy będąc w Kunming, dostaliśmy bilety na jedno z najlepszych przedstawień scenicznych w całych Chinach byłam przeszczęśliwa!

     Pamiętam, że kiedy zwiedzając Amerykę Południową spotkaliśmy parę Australijczyków, którzy nie mówili ani słowa po hiszpańsku, pomyślałam sobie, że podróżowanie bez znajomości lokalnego języka musi być dość upierdliwe. My z Latynosami dogadywaliśmy się bez problemu, więc cieszyłam się, że nam organizowanie się na miejscu idzie dość łatwo. O tych rozważaniach przypomniałam sobie kilka miesięcy później, kiedy dotarliśmy do Chin.

     W tej krótkiej podróży przez Laos najwięcej czasu spędziliśmy w Luang Prabang. Jest to miasto, w którym wiekowe świątynie stoją obok współczesnych kawiarni z kilkoma rodzajami kawy latte w menu i wszechobecnym wi-fi. A zbierający dary mnisi mijają się o świcie na ulicy z kończącymi imprezę turystami.

     Jest to pierwsza komenda, której uczysz się zanim wsiądziesz na grzbiet słonia. Oprócz tego warto zapamiętać jeszcze ja ja, po której słoń przestaje wykonywać ostatnie polecenie co może być potrzebne, jeśli przez pomyłkę powiedziałeś pai zamiast how.

     Według laotańskiego kalendarza jest rok 2556. Jednak patrząc dookoła mam nieodparte wrażenie, że cofnęliśmy się w przeszłość, a nie przenieśliśmy w przyszłość

     Kończąc naszą przygodę w Wietnamie dotarliśmy w jego górzyste rejony do miejscowości Sapa, która słynie z tarasów ryżowych, sklepów z podróbkami The North Face i malowniczych trekkingów. W tych ostatnich turystom często towarzyszą kobiety z plemienia Hmong.